Najgorsza chwila.

Chwiejnym krokiem podeszłam do śnieżno białych umywalek, nad którymi wisiało ogromne lustro. Oparłam się rękoma o blat i spojrzałam na postać w lustrze. Ujrzałam zgarbioną dziewczynę z cerą bladą jak ściana i z podkrążonymi oczyma. Przerażające było to, jak w przeciągu kilku dziesięciu minut zmienił się mój wygląd zewnętrzny. Drżącą ręką odkręciłam kran z zimną wodą, chcąc przemyć zmęczoną twarz. Jednak kiedy unosiłam mokre ręce, w mojej głowie pojawiła się nagła myśl. Przecież to było niedorzeczne… Pospiesznie przekręciłam metalowy kurek i odwróciłam się w stronę policjantów.

- Dlaczego myślicie, że ten tekst dotyczy mnie? – z moich ust wydobył się ledwo słyszalny, zachrypnięty głos.

- Słucham? – policjant, z którym wcześniej rozmawiałam podszedł do mnie, a na jego twarzy widać było zdziwienie.

- Czemu mnie zawołaliście? Co ja mam z tym wszystkim wspólnego, jakim cudem powiązaliście to ze mną?

- Chwileczkę, to nikt pani nie powiedział?

- Pan sobie żartuje? Gdybym wiedziała, to nie zadawałabym pytań!

- Przepraszam, już wszystko wyjaśnię. Chociaż… Proszę chwileczkę poczekać. – Nie czekając na moją odpowiedź, funkcjonariusz wybiegł z łazienki trzaskając za sobą drzwiami.

- Świetnie, no po prostu świetnie. – wydałam z siebie cichy pomruk niezadowolenia. O co mogło mu chodzić? Co takiego wskazywało na mnie? Owszem dostałam dziś, a właściwie to chyba już wczoraj, ten dziwny telefon. Ale przecież nikt o nim nie wiedział, nikomu o tym nie wspominałam. Poza tym to pewnie był jakiś głupi żart, to na pewno nie miało z tym nic wspólnego. Bo niby dlaczego ktoś miałby mordując Majkę, wysyłać ostrzeżenie skierowane w moją stronę? Ja nie miałam nic wspólnego z tą dziewczyną, kompletnie nic. Nawet jeśli mój ojciec z nią… sypiał to nie dotyczyło mnie.  Z moich rozmyślań wyrwał mnie stanowczy męski głos.

- Pani Kaju, proszę za mną. – Cholera, nawet nie zauważyłam kiedy wrócił. Wzięłam głęboki wdech i niepewnie ruszyłam za postacią w żółtej kamizelce, która zmierzała do wyjścia z budynku. Kiedy znaleźliśmy się na zewnątrz, mężczyzna przystanął, czekając aż dorównam mu kroku.

- Całe szczęście koledzy jeszcze nie pojechali, będę mógł pani pokazać ciało.

- Ciało? Oszalał pan?! To znaczy, przepraszam, ale bez przesady. Nie czuję potrzeby oglądania zwłok, gdybym miała jakąś obsesję na punkcie nagich, martwych kobiet zatrudniłabym się jako sprzątaczka w prosektorium.

Wnioskując z miny, stojącego obok policjanta, stwierdziłam, że chyba trochę przesadziłam.  No dobrze, może trochę bardzo, ale co w tym dziwnego, że nie chcę oglądać martwej dziewczyny, na dodatek kochanki mojego ojca? Naprawdę nie miałam na to najmniejszej ochoty, wystarczy że widziałam ją o północy. A może to nie była ona? Nieważne. Stwierdziłam, że poczekam aż ten człowiek się uspokoi i spytam go o godzinę zgonu. Wtedy rozwikłam chociaż część moich wielkich niewiadomych.

- Chce pani wiedzieć, czemu jest w to zamieszana, czy nie? Ja rozumiem wszystko, ale czy nie uważa pani, że…

Bla, bla, bla… Pozwoliłam, żeby mój umysł na chwilę się wyłączył i nie słuchał ostrych słów wyrzucanych z ust tego mężczyzny. Byłam świadoma tego, ze jeśli wysłucham całej jego przemowy zacznę się z nim kłócić. Naprawdę nie miałam na to ochoty.Przekrzywiłam delikatnie głowę i zaczęłam szczegółowo przyglądać się jego twarzy. Jak na mój gust, miał około dwudziestu paru lat, na pewno nie więcej. Młody jak na gościa, który siedzi  w kryminalistyce, no ale to nie mój problem. Widocznie musi być zdolny, byle kogo nie wysyłają na miejsce zbrodni. W sumie niczego sobie człowiek, gdyby nie to, że tak strasznie się nakręcił głupim docinkiem z mojej strony. Owszem, może nie powinnam się tak odzywać do funkcjonariusza na służbie, ale nie miałam już siły być uprzejmą, miłą dziewczyną. Ostatnie 24 godziny wcale nie były dla mnie łaskawe, wyglądałam jak wyglądałam, a czułam się jeszcze gorzej.  Miałam tu przyjechać, zrobić co do mnie należało i się stąd wynieść. W życiu nie przyszłoby mi do głowy, że zostanę zamieszana w jakieś morderstwo. W tym momencie posiadanie policji na karku nie było moim największym marzeniem.

Westchnęłam cicho i powoli zaczęłam dopuszczać do swoich uszu słowa policjanta. Postanowiłam jak najszybciej zakończyć tą szopkę i znaleźć się w moim hotelowym pokoju.

 -Mnie też wcale nie cieszy fakt, że muszę Cię wciągać w takie bagno, ale taka moja praca. Więc chodźmy, zobaczysz co masz zobaczyć i będziesz mogła oddalić się od szalonego pana, który posądza Cię o obsesję na punkcie trupów. – Słysząc te słowa mimowolnie się uśmiechnęłam. Co prawda nie miałam pojęcia, dlaczego pan szalony zwraca się do mnie na ‘Ty’, ale jakoś mi to nie przeszkadzało. Zrobiłam tylko minę wielkiej męczennicy i powlokłam się za nim w stronę samochodu, w którym znajdował się czarny worek, mieszczący w środku zwłoki Majki.

To, co zobaczyłam po odsunięciu worka… Gdybym mogła wybrać jedną chwilę z całego mojego życia, którą mogłabym wymazać z pamięci, z pewnością wybrałabym tą. Z moich ust wydobył się krzyk, a z oczu popłynęły łzy. Bez względu na to, co robiła z moim ojcem… Nie zasłużyła sobie na coś takiego.

- Wystarczy. – usłyszałam szept młodego policjanta. Poczułam jak delikatnie łapie mnie za ramię i odwraca w swoją stronę.

- Przepraszam, powinienem. Ech, nieważne. Proszę podać numer pokoju, w którym jest pani zameldowana.

- Dwadzieścia pięć. – wydukałam, wciąż nie mogąc się otrząsnąć po tym, co zobaczyłam. Świat wirował dookoła, przed oczami miałam mroczki, a w głowie totalny mętlik. Jeszcze nigdy w życiu nie czułam się tak potwornie jak w tej chwili.

Nagle poczułam się tak, jakby ziemia osuwała mi się spod stóp, jakbym spadała w bezgraniczną otchłań. Ostatnią rzeczą jaką usłyszałam był czyjś krzyk i słowa wypowiedziane przez tego młodego policjanta.

- Ja ją zaniosę.

 To byłoby tyle na dzisiaj. Przepraszam, że tak długo nie dodawałam nic nowego, ale nie miałam ani czasu, ani weny. Mam świadomość, że może ten rozdział nie jest za specjalny, więc przyjmę na siebie słowa krytyki. Także proszę o szczere opinie. 

Pozdrawiam. :)